Pomiary stężenia metali w powietrzu
Narażenie na tlenki żelaza występuje głównie wśród górników, spawaczy, ślusarzy oraz tokarzy. Wdychanie tlenków żelaza ma działanie drażniące. Przy ciągłym narażeniu tlenki żelaza mogą osadzać się w płucach, powodując chorobę płuc – pylicę żelazową. Duże narażenie na tlenki żelaza wśród spawaczy często powoduje również chorobę płuc, zwaną „płucem spawacza”.
Pomiar stężenia tlenków żelaza i manganu na stanowiskach pracy | ![]() |
Narażenie zawodowe na mangan i jego związki wiąże się z wydobyciem i przetwarzaniem rud w górnictwie, produkcją stopów i ich odlewaniem, a także z procesami spawania elektrodami zawierającymi ten metal. Przewlekłe narażenie na mangan powoduje zaburzenia objawiające się między innymi osłabieniem, sennością, dusznością, drżeniem kończyn oraz bólem głowy. Długotrwałe narażenie i zatrucie manganem pod względem klinicznym przypomina chorobę Parkinsona i ma charakter nieodwracalny.
Pomiar stężenia ołowiu i jego związków nieorganiczych, z wyjątkiem arsenianu(V) ołowiu(II) i chromianu(VI) ołowiu(II) – w przeliczeniu na Pb | ![]() |
Narażenie na ołów występuje przy produkcji: płyt akumulatorowych, kabli oraz ekranów zabezpieczających przed promieniowaniem jonizującym. Inną grupą zawodową narażoną na szkodliwe działanie ołowiu są instruktorzy na strzelnicach oraz osoby je obsługujące. Szkodliwe działanie ołowiu wpływa głównie na obwodowy i ośrodkowy układ nerwowy oraz nerki. Ponadto wywołuje niedokrwistość i działa szkodliwie na układ oddechowy.
Jak często badać stężenie metali?
- do 30 dni od uruchomienia stanowiska pracy — w przypadku nowo powstałych stanowisk
- raz na dwa lata jeśli wyniki badań są powyżej 0,1 do 0,5 wartości najwyższego dopuszczalnego stężenia (NDS)
- co najmniej raz w roku jeśli wyniki badań są powyżej 0,5 wartości NDS